Polski Fanklub ELO

Oddaję Wam do poczytania kolejny artykuł zaczerpnięty ze strony Roberta Portera – jefflynnesongs.com.

Electric Light Orchestra — Can’t Get It Out Of My Head

Dogłębna analiza

Uwagi i spostrzeżenia

Can’t Get It Out Of My Head zostało nagrane w De Lane Lea Studios w Londynie, w czasie od lutego do czerwca 1974 roku, prawdopodobnie na samym początku tej sesji nagraniowej.

Według Jeffa Lynna, była to pierwsza piosenka Electric Light Orchestra, w której użyta została pełnowymiarowa orkiestra. Jakkolwiek inne wypowiedzi Jeffa zdają się sugerować, że to „Eldorado Overture” była tym pierwszym utworem z pełną orkiestrą, to wydaje się, że Jeff po prostu traktuje „Eldorado Overture” i „Can’t get it out of my head” jako jedną całość – tak jak bardzo dobrze wpasowują się w siebie na płycie Eldorado i tak jak zawsze były wykonywane razem w czasie każdej trasy ELO aż do 1981 roku i trasy „Time”. Istnieje również bootleg z wczesnym nagraniem tej piosenki, który wyraźnie pokazuje, że zostały one nagrane w jednym kawałku.

Nie jest do końca pewne, czy grający na smyczkach członkowie ELO faktycznie grali w tej piosence, ponieważ ich partie zostały na tym etapie nagrań wmiksowane w partie orkiestrowe czyniąc je praktycznie nierozróżnialnymi od innych instrumentów orkiestry.

Jak mówi klawiszowiec Richard Tandy, Minimoog użyty w tej piosence został nagrany wielościeżkowo dla uzyskania bogatszego, polifonicznego brzmienia (Minimoog tak jak wszystkie syntezatory analogowe z tej epoki był monofoniczny, czyli można było nacisnąć tylko jeden klawisz na raz na klawiaturze. Nadawało się to tylko do zagrania pojedynczej linii melodycznej „jednym palcem” a nie całych akordów jak na fortepianie czy organach. Jeff poradził sobie z tym ograniczeniem nagrywając kilka razy ten sam fragment utworu za każdym razem grany innym klawiszem pożądanego akordu i miksując wszystko do kupy wyprzedził możliwości technologiczne swoich czasów o dobre 10 lat).

Piosenka powstała właściwie jako odpowiedź na krytyczny stosunek jaki do twórczości syna miał ojciec Jeffa Lynna – Phil. Ojciec, zapalony miłośnik muzyki klasycznej nie lubił jego piosenek Electric Light Orchestry często mówiąc „one nie mają melodii”. Aby udowodnić ojcu, że jest w stanie napisać ładną i mającą klasyczne odniesienia piosenkę, Jeff napisał rockową balladę „Can’t Get It Out Of My Head”.

Ponieważ Jeff napisał ją w salonie w domu rodziców na Shard End w Birmingham, można przypuszczać, że słysząc uszczypliwy komentarz ojca niemal od razu udał się do swoich zabawek do nagrywania które miał zainstalowane w salonie, aby nagrać demo i pochwalić się ojcu. Być może właśnie uwagi ojca zachęciły Jeffa by na nowej płycie użyć pełnej orkiestry zamiast powielanych wielościeżkowo wiolonczel jak to robił do tej pory.

Piosenka została wydana na singlu w Anglii przez Warner Brothers records w styczniu 1975r. z numerem „K16510”, na stronie B znalazły się „Illusions In G Major”. W Stanach był to piąty singiel ELO wydany w listopadzie 1974 przez United Artists records pod numerem „XW 573-W” również zawierając „Illusions In G Major” na stronie B.
Piosenka była również wydana jako drugi utwór na stronie 1 (po Uwerturze Eldorado) na płycie Eldorado we wrześniu 1974 w USA i listopadzie 1974 w Anglii.
Co dziwne, mimo że piosenka weszła do pierwszej dziesiątki w Stanach, nigdy nie została ponownie wydana na 7” singlu w przeciwieństwie do wielu innych hitów, które do pierwszej dziesiątki w USA nawet nie dotarły

Od dawna toczy się dyskusja na temat jednej z linijek tekstu pierwszej zwrotki. Czy jest tam „walking on a wave’s chicane” („krocząc po spienionych grzbietach fal”) czy „walking on a wave she came” („przybyła krocząc po falach”) ? Wkładka z tekstami z wydania płyty „Eldorado” ma tekst z „chicane”, ale wiadomo, że często na takich wkładkach zdarzały się błędy i nie można im do końca ufać. Tajemnicy nie rozwiązuje nawet obserwacja ruchów ust Jeffa w trakcie śpiewania tego utworu bo mimika jest bardzo podobna dla obydwu wersji tekstu. Pozostaje jeszcze ostatnie pytanie – co własciwie dokładnie znaczy „chicane”? Nie jest to powszechnie używane słowo, więc możecie go nie znaleźć w zwykłym słowniku języka angielskiego. Oznacza „puszysty wierzchołek grzbietu fali” (frothy tip of a cresting wave). Tak więc kobieta z piosenki chodząca po falach, zdaje się kroczyć po ich wierzchołkach. Czy Jeff celowo użył niejasnego tekstu, czy był to tylko błąd edytorski na wkładce z tekstami? Kwestia pozostaje nierozwiązana.

Piosenka została również włączona do filmu dokumentalnego „All You Need Is Love: Historia muzyki rozrywkowej” z 1976 roku. Znalazła się w ostatnim odcinku, zatytułowanym „Imagine: New Directions”, opowiadającym o obecnym stanie (obecnym – na rok 1976) muzyki pop i kierunkach w jakich przypuszczalnie podąży w przyszłości. Nagranie użyte w tym dokumencie jest jedynie videoklipem z muzyką z playbacku, zawierającym tylko dwie pierwsze zwrotki z refrenami, bez wstępu, raptownie urywając się tuż przed instrumentalnym przerywnikiem gdzie dokument powraca do wywiadu z Lesterem Bangsem. Pochodzenie tego nagrania nie jest jasne. Prawdopodobnie zostało wykonane specjalnie dla tego dokumentu, ponieważ nigdy ani w całości ani w części nie zostało użyte nigdzie indziej. Zespół jest sfilmowany na zacienionej scenie, z bardzo bliskiego planu, z dużymi zbliżeniami. Jeff jet ubrany w czarną koszulę ze srebrnymi skrzydłami a Bev ma dżinsową koszulę – taką samą jak w nagraniu „Evil Woman” (Jeff też zresztą ma tę samą koszulę…) tak więc musiało to być w czasie nagrywania „Face The Music” (koniec 1975 – 1976). Zapis jest przeplatany zdjęciami dzieci bawiących się w morskich falach (przypuszczalnie zainspirowane tekstem: „walking on a wave’s chicane”), tramwaju na ulicach San Francisco, ludzi w Afryce wiosłujących na rzece, ludzi spacerujących po plaży. Co dziwne, po przejściu do dalszego ciągu wywiadu z Lesterem Bangsem słyszymy, że dyskredytuje on aktualny stan muzyki rockowej co sugeruje iż dyskredytuje również sam zespół (ELO). Czy było to zamierzone, czy nie – nie wiadomo, ale przypuszczalnie to jedynie zbieg okoliczności, ponieważ cała wypowiedź koncentruje się raczej na starszych zespołach takich jak Rolling Stones.

Pod koniec pierwszej dekady lat 2000, Jeff ponownie nagrywa solową wersję tej piosenki, sam grając na wszystkich instrumentach w domowym studio. Wersja jest zbliżona do oryginalnej z płyty Eldorado z 1974 roku. W wywiadach prasowych Jeff mówił, że ponowne nagranie tej (i innych przebjów ELO) piosenki, które wydał na Mr. Blue Sky The Very Best Of Electric Light Orchestra wynika z chęci zrealizowania ich w sposób, w jaki wyobrażał to sobie na początku. Oczywiście nie wiemy na pewno, co kierowało Jeffem, ale przypuszczalnie były to jednak względy marketingowe a prawdziwy powód wydania ponownie nagranych wersji to fakt, że Jeff nie jest właścicielem pełnych praw do oryginalnych nagrań ELO. Prawa są własnością SONY i kiedy piosenki są używane w filmach czy reklamie, większość (jeżeli nie cała) kasy idzie do Sony. Gdy Jeff wykorzystuje komercyjnie wersje nagrane przez siebie – cała kasa zostaje u Jeffa J

Struktura i tekst

Poniżej mamy tekst najpełniejszej i kompletnej wersji pierwotnie wydanej piosenki Electric Light Orchestra dostępnych na oryginalnych wydaniach Eldorado oraz wersja solo Jeffa Lynne solo z płyty Mr. Blue Sky The Very Best Of Electric Light Orchestra.

Wersje

Znanych jest siedem wersji Can’t Get It Out Of My Head Electric Light Orchestry :

-Can’t Get It Out Of My Head (Standard Release)
-Can’t Get It Out Of My Head (Edited Single Version)
-Can’t Get It Out Of My Head (Edited USA Mono Single Version)
-Can’t Get It Out Of My Head (Quadraphonic Mix)
-Can’t Get It Out Of My Head (Edited Argentina Promo Version)
-Can’t Get It Out Of My Head (Edited 18 Greatest Hits LP Version)
-Can’t Get It Out Of My Head (Take 5)

Wersja z singla po prostu ma wycięty cały pierwszy refren, drugą zwrotkę i znaczną część instrumentalnego przerywnika. Ta wyedytowana wersja ma też wersję mono dostępną na stronie B singla promocyjnego wydanego w USA.
Wersja z 7” singla z Argentyny promującego wydanie ELO’s Greatest Hits z 1979 roku to dla odmiany pierwsze 2 minuty 30 sekund ze standardowej wersji z longplaya.
Wersja australijska z 1984 roku (18 Greatest Hits) ma wyciętą znaczną część przerywnika instrumentalnego (ale inną niż na singlu).
Mimo że całe Eldorado zostało zmiksowane kwadrofonicznie, to nigdy ta wersja nie została wydana, nie ma żadnych bootlegów, więc w tym momencie nic nie wiadomo na temat ewentualnych różnic.

Znana z bootlega wersja „Take 5” jest surową, instrumentalną wersją piosenki z odliczaniem na wstępie, dołączoną Uwerturą Eldorado, z zakończeniem bez wyciszenia, gdzie słychać przypadkowe dźwięki instrumentów po zakończeniu nagrania. Jest to podstawowy podkład muzyczny (perkusja, bas, fortepian) z nałożoną orkiestrą. Nie zawiera partii na Minimoogu w przerywniku. Jest to dość wczesny miks, jako że zawiera instrumenty dęte i część smyczków, które później zostały usunięte z finalnej wersji.

Solowa wersja Jeffa Lynne jakkolwiek jest zupełnie nowym nagraniem, zachowuje tę samą aranżację.

Materiał zaczerpnięty z http://jefflynnesongs.com
Tłumaczenie na język polski: Smerf Maruda ©2012