Polski Fanklub ELO

Zapewne wielu z Was zna stronę jefflynnesongs.com. Robert Porter, który prowadzi ten serwis jest kopalnią wiedzy na temat dokonań Jeffa. Bardzo spodobały mi się obszerne artykuły dogłębnie analizujące kilka wybranych utworów z dorobku Jeffa – to prawdziwa „tomografia komputerowa” tych piosenek.

Ponieważ wielu z nas (zwłaszcza tych 40+…) nie włada angielskim wcale albo jeżeli włada to nie na tyle by przeczytać obszerny tekst, postanowiłem przetłumaczyć te 9 artykułów na język polski. Dla mnie są one niezwykle interesujące i kształcące, mam nadzieję że również Wy znajdziecie w nich coś dla siebie.

Na pierwszy ogień poszło „Sweet talking woman” – bo…. artykuł jest najkrótszy

(tłumaczenie i publikacja za zgodą Roberta Portera)

Electric Light Orchestra — Sweet Talkin’ Woman

• Data nagrania: Lato 1977
• Miejsce nagrania: Musicland Studios, Munich, Germany
• Autor: Jeff Lynne
• Producent: Jeff Lynne
• Inżynier dźwięku: Mack
• Wykonawcy: Jeff Lynne (wokal, gitara, syntezator), Bev Bevan (bębny), Richard Tandy (klawisze), Kelly Groucutt (bas), Mik Kaminski (skrzypce), Hugh McDowell* (wiolonczela), Melvyn Gale* (wiolonczela), Louis Clark (dyrygent orkiestry) — *niepotwierdzone

Oryginalne wydanie: Out Of The Blue LP  (październik 1977 — UK — Jet/United Artists UAR 100)

Uwagi i spostrzeżenia

„Sweet Talkin’ Woman” została nagrana w Musicland Studios w Monachium w Niemczech latem 1977 roku. Początkowo utwór był zatytułowany „Dead End Street”, i miał zupełnie inny tekst i aranżację. Przypuszczalnie część tekstu z tej wersji przetrwała na początku trzeciej zwrotki:
„I’ve been livin’ on a dead end street”.
Z nieznanych powodów Jeff nie był zadowolony z piosenki i napisał i nagrał zupełnie nowy tekst. Piosenka została poważnie przeredagowana i przearanżowana  by wreszcie dać znaną nam ostateczną wersję .

Partia skrzypiec Mika Kaminskiego jest wyraźnie słyszalna we wstępie rozpoczynającym piosenkę. Mimo że w utworze gra pełna orkiestra  (pod dyrekcją  Louisa Clarka), to tu i ówdzie Hugh McDowell i Melvyn Gale na swoich wiolonczelach zostali domiksowani  w studio.  Nie jest jednak do końca pewne, czy wiolonczeliści  faktycznie zostali wmiksowani do tej konkretnej piosenki.

Utwór został wydany na 7” singlu w Anglii, 7 października 1978 przez Jet records (Jet121) razem z „Bluebird Is Dead” z płyty „ On The Third Day” na stronie B.  Singiel był wydany zarówno jako purpurowy jak i zwykły czarny winyl. Istniało również  12” wydanie z tą samą datą i tymi samymi piosenkami (Jet120121) będące 3 komercyjnym wydaniem 12” singla ELO w Anglii. Wersja 12” była wydana tylko na purpurowym nośniku. W USA została wydana 7 miesięcy wcześniej w marcu 1978 roku  jako 14 singiel w USA. Został on wydany przez Jet Records (dystrybuowany przez United Artists) pod numerem „JT-XW 1145″ z inną wersją  „ Fire On High” na stronie B. To wydanie również miało wersję purpurową i zwykłą czarną.  Mimo iż purpurowe wydania są ciekawe i pożądane przez kolekcjonerów to faktycznie czarne wersje są rzadsze i trudniejsze do zdobycia.  Sweet Talkin’ Woman był ostatnim singlem dystrybuowanym w USA przez United Artists, od tego momentu dystrybucję przejęło CBS Records wraz z wydaniem singla „Mr. Blue Sky”.  Piosenka była również wydana jaku trzeci utwór na stronie 1 płyty „ Out Of The Blue”  w październiku 1977 w Anglii listopadzie  1977 w USA.

„Sweet Talkin’ Woman” została wydana w okresie szczytowej popularności  ELO i była znaczącym światowym przebojem. Weszła na listę w Anglii 7 października 1978, doszła do 6 miejsca przez 3 kolejne tygodnie 21, 28 października i 4 listopada 1978 i spędziła 8 tygodni na liście. Był to trzeci kolejny singiel  ELO, który doszedł właśnie do 6 miejsca na liście w Anglii. W USA, weszła do  Billboard Hot 100 17 lutego 1978, doszła do 17 miejsca przez dwa kolejne tygodnie 28 kwietnia i 5 maja 1978, łącznie zpędzając na tej liście 16 tygodni.  Weszła również na listę Cash Box  17 lutego 1978, osiągając 8 miejsce przez dwa kolejne tygodnie 22 i 28 kwietnia  1978, również spędzając  16 tygodni na liście. Był to 12 singiel ELO notowany na  Billboardzie. W USA osiągnął również numer 23 na Record World Top 40.

Nie wiadomo czy pierwotna wersja „Dead End Street” przetrwała. Najprawdopodobniej „Dead End Street” została zniszczona w czasie nagrywania nowych partii wokalnych. Z pewnością nieobrobiona wersja „Sweet Talkin’ Woman” została skopiowana przed edycją. W latach 70-tych, proces obróbki i edycji polegał między innym na faktycznym przycinaniu (nożyczkami) taśmy magnetofonowej i sklejaniu jej w różnej kolejności czy wyrzucaniu (do kubła…) niepotrzebnych fragmentów. Jeden błąd i czasem cała praca szła na marne więc wydaje się sensowne, że przed pocięciem zrobiono jakąś kopię. Nie wiemy niestety, czy surowa taśma przetrwała.  Mogła zostać skasowana lub wykorzystana do innych nagrań po zakończeniu pracy nad ostateczna wersją utworu. Niezależnie od tego mówi się, że wszystkie wielośladowe taśmy z Out of the Blue zaginęły, więc nawet jeżeli wczesna wersja piosenki była zachowana to i tak prawdopodobnie jest stracona.

W częstym użyciu w tej piosence jest basowy wokal Beva Bevana – szczególnie zauważalny w chórkach czwartego refrenu. W refrenach od 1 do 3  Jeff, Bev i prawdopodobnie Kelly śpiewają „slow down”, „run run” i „hold on”, ale wszystkie te fragmenty chórków w refrenie 4  i dalszych są śpiewane tylko przez Beva samego, z wyjątkiem „run run” które są wycięte, oraz krótkiego podkładu gitarowego w piątym refrenie gdzie śpiewa Jeff.

Piosenka czyni też użytek z wokodera „Vocoder 2000”, podobnie jak kilka innych utworów z „Out Of The Blue”.  Jego użycie na on „Sweet Talkin’ Woman” obejmuje fragment  mówiący „Sweet Talkin’ Woman” na wstępie oraz bezpośrednio po pierwszym, drugim i trzecim refrenie (czasy: [0:08], [1:04], [1:54] i [2:43]). Wokoder po trzecim refrenie jest bardzo delikatny, sprawia wrażenie jakby to skrzypce wymawiały tę frazę zamiast wokodera. Ciekawostką związaną z użyciem wokodera, a jednocześnie dowodem na poważną ingerencję edytorską w materiał dźwiękowy piosenki jest zauważalny spadek jakości dźwięku w lewym kanale w trakcie partii wokodera po drugim refrenie (1:54). Można to usłyszeć we wszystkich wydaniach piosenki. Próba poprawienia tego momentu została podjęta na płycie Flashback (która to wersja zostaje później użyta w kolejnych wydaniach z dalszymi poprawkami), ale spadek jest wciąż wyraźny. Tutaj można posłuchać, jak to brzmi – najpierw tylko sam lewy kanał, a później normalna wersja stereo

Inną ciekawostką jest to, że singiel wydany w USA zawiera wersję, która jest w niewytłumaczalny sposób przyspieszona. Jest to ta sama piosenka, lecz trwa około 10 sekund krócej niż wersja z longplaya. Po co było to zrobione? W latach 70-tych wiele piosenek ELO zostało przerobionych na krótsze wersje przeznaczone do emisji w radio. Codziło o to, że radiowcy woleli krótsze wersje mogąc dzięki temu wepchnąć w czas antenowy więcej utworów. Być może więc przyspieszenie Sweet Talkin’ Woman zostało zrobione celowo, aby uczynić ja bardziej przyjazną dla radia. A najprostsze wytłumaczenie to po prostu błąd przy obsłudze magnetofonu, który został ustawiony na niewłaściwą prędkość przy kopiowaniu utworu na singiel i nikt tego nie zauważył…  Jakakolwiek przyczyna to była – zagadka pozostaje niewyjaśniona

Angielski akcent Jeffa wychodzi w trzeciej zwrotce. Brytyjczycy mają skłonność do dodawania „r” na końcu wyrazów kończących się na „ah”- na przykład „Donna” zabrzmi jak „Donner”, „panda” jak „pander” a „idea” jak „idear”. Posłuchajcie dokładnie to usłyszycie jak Jeff śpiewa: „insufficient dater coming through.”

Na koniec nie sposób nie wspomnieć jak Sweet Talkin’ Woman została zerżnięta przez Roberta Johna „Mutt” Lange, który napisał piosenkę „Do You Believe In Love” dla the Huey Lewis and the News na ich płytę „ Picture This” z 1982 roku. Zwrotki mają tę samą melodię i nawet początkowe linijki tekstu są prawie takie same.

Tutaj można posłuchać przykładu tych dwóch fragmentów zagranych jeden za drugim. Co prawda melodia refrenu jest już różna więc nie cała piosenka została splagiatowana.  Ironii całemu zdarzeniu dodaje fakt, że w  1984 roku niecałe dwa lata po tym jak zostały zerżnięte muzyka i słowa Sweet Talkin’ Woman — Huey Lewis and the News z sukcesem oskarżyły Raya Parkera Jr., twierdząc  że piosenka Parkera Ghostbusters była plagiatem utworu Huey Lewis and the News  „I Want A New Drug”.
CDN…

Materiał zaczerpnięty z http://jefflynnesongs.com
Tłumaczenie na język polski: Smerf Maruda ©2012